De Nike Air Max 95 is een van die silhouetten die nooit oud zullen worden, vooral die iconische kleurstellingen zoals de OG "Neon" release.
20 jaar later blijft de Nike Air Max 95 sterk, en om het succes te vieren geven we je een geschiedenis achter de man die het allemaal mogelijk heeft gemaakt, Sergio Lozano.
Twee decennia zijn verstreken sinds de Air Max 95 debuteerde. De prestatiegerichte paradigmashifter, met zijn kenmerkende neongeel, straalde een zeldzaam vertrouwen uit, alsof hij zich bewust was van zijn spoedige toejuiching. De schoen leek in niets op de producten die eromheen werden verkocht, en eiste onmiddellijke aandacht.
De bron van die zekerheid was Nike schoenenontwerper Sergio Lozano. Vanaf de dag dat hij werd aangeworven om aan het Air Max-project te werken, droeg een sterk vertrouwen in zichzelf en zijn team de Air Max 95 door talloze recensies en in productie. Het was niet makkelijk.
Net als bij de Air Max 1 stuitte het ontwerp van Lozano op weerstand. "De eerste conceptreview voor de Air Max 95 was over de hele linie geen succes, sommige mensen vonden het goed en anderen vonden het helemaal niet leuk", herinnert Lozano zich terwijl hij de obstakels besprak die hij tegenkwam bij het ontwerpen van de Nike Air Max 95. Maar dankzij een ondersteunend team zette hij zijn visie voort en creëerde hij een sneaker met een erfenis die de naam Air Max waardig is. "Er waren enkele grote kampioenen die achter het idee stonden en zonder hen zou de schoen niet zijn gemaakt", zegt Lozano nederig.
"De eerste conceptreview voor de Air Max 95 was over de hele linie geen succes, sommige mensen vonden het goed en anderen vonden het helemaal niks." – Sergio Lozano
RISKANTE ZAKEN
In de jaren '90 had Nike Running's coolheid afgestaan aan de opkomst van Nike Basketball. Met hoepels die in de pas kwamen en zich een generatiebepalende visie op sportstijl voorstelden, wist het hardloopteam dat het bij moest blijven. Het Air Max 95-project werd gepositioneerd als een manier om de energie die de categorie eind jaren 70 en begin jaren 80 omringde, opnieuw vast te leggen. Het moest gedurfd, provocerend en anders zijn dan alles wat ooit in de ruimte is geproduceerd. “Het hardloopteam wilde de boel een beetje door elkaar halen, ze wilden een risico nemen. Ik denk dat ik dat risico was', herinnert Lozano zich.
BREAKING GROND
Vóór 1994 moest Lozano nog werken aan het draaiende product. Tot nu toe lag zijn belangrijkste focus op tennis, training en ACG. De plotselinge verandering was geen verrassing. De ontwerpgemeenschap van Nike was toen veel kleiner en het werken aan een breed scala aan categorieën was de standaardprocedure.
Slechts vier jaar in zijn carrière bij Nike, werd een jonge Lozano aangenomen om het nieuwste Air Max-project te leiden, maar in werkelijkheid was zijn conceptuele reis al begonnen. Op een regenachtige middag, ruim voordat hij ooit werd gerekruteerd voor het Air Max-project, vond Lozano inspiratie terwijl hij het landschap van Beaverton in zich opnam. "Ik keek over het meer de bomen in en ik begon me het proces voor te stellen waarbij regen de aarde erodeerde en dacht dat het interessant zou zijn als het perfecte product door erosie zou worden opgegraven", herinnert Lozano zich. Hij tekende een snelle schets met strepen die vergelijkbaar waren met die op de muren van de Grand Canyon, en stopte die in zijn ideeënla.
INSPIRATIE UITGEVOERD
De volgende paar maanden bleef de schets ongestoord totdat Lozano zich tijdens de eerste Air Max-brainstormsessies niet tevreden voelde. Om de Air Max-familie nieuw leven in te blazen, zou hij het ergens echt uniek moeten maken. Al snel zou zijn spreekwoordelijke gloeilamp gaan branden en werd zijn schets van de regenachtige dag in de schijnwerpers gezet. Met de schets als blauwdruk begonnen Lozano en het team met het introduceren van voorvoet zichtbare lucht - gericht op de ultieme luchtaangedreven demping voor de hardloper die meer bescherming wil.
Ondanks zijn aanvankelijke vooruitgang doemde er nog steeds één vraag op in het achterhoofd van Lozano: "Ik herinnerde me iets dat Tinker Hatfield altijd naar voren bracht tijdens het werken aan andere projecten, hij zou zeggen: 'Oké, dus dat is een geweldig ontwerp, maar wat is jouw verhaal ?'” Hij vond zijn antwoord in een paar anatomieboeken in de Nike designbibliotheek. Lozano werd aangetrokken door de correlatie tussen de constructie van het menselijk lichaam en de essentie van productontwerp. De rest was simpel: "Ik hoefde alleen maar de links te kiezen die het meest logisch waren." Met menselijke ribben, wervels, spieren en huid als belangrijkste inspiratiebronnen werd het eerste Air Max 95-prototype gemaakt.
NIETS VAN WAARDE IS OOIT EENVOUDIG
De grootste kracht van de Air Max 95, zijn individualiteit, was ook zijn grootste hindernis. Toen het ontwerp de beoordelingsfase inging, realiseerden Lozano en zijn team zich al snel dat ze nog niet uit het bos waren. De esthetiek was zo anders dat sommigen twijfelden aan het potentieel ervan. “Er waren liefhebbers en haters. Maar je weet dat je iets op het spoor bent als je zo'n emotionele reactie krijgt", legt Lozano uit. Aanvankelijk bevatte het progressieve ontwerp helemaal geen Swoosh. Die keuze combineren met twee andere Nike primeurs, zichtbare lucht in de voorvoet en een zwarte buitenzool, was een reden tot bezorgdheid. Maar Lozano en het team gaven het project niet op en wonnen uiteindelijk de oppositie.
Toen hem werd gevraagd naar de Air Max 95's, kwam de kracht van Lozano nauwelijks terug: "We dachten dat Nike behoorlijk herkenbaar was als merk en dat het ontwerp op zichzelf zou kunnen staan. Waarom hadden we het nodig? We hadden al zichtbare lucht en we debuteerden bovendien met zichtbare lucht voor de voorvoet. ” Het was ook een kwestie van waar je het moest plaatsen. Door het ontwerp van de schoenen kan het niet op de traditionele plek worden geplaatst, over de bovenkant van de schoen, zonder de bepalende kenmerken ervan te verstoren. Uiteindelijk werd de Swoosh op het achterste gedeelte van het bovenwerk geplaatst, "we hebben de Swoosh toegepast om als interpunctie te fungeren", zegt Lozano.
“Er waren liefhebbers en haters. Maar je weet dat je iets op het spoor bent als je zo'n emotionele reactie krijgt." – Sergio Lozano
Toen het ontwerp definitief was, was het tijd om te beslissen over de lanceringskleurstelling. Oorspronkelijk wilde Lozano de kleuren net zo functioneel maken als de schoen zelf: "In Oregon rennen mensen als het regent, ze rennen op paden en na de eerste vijf mijl zien hun schoenen er versleten uit en dat wilde ik een beetje verhullen. ” Zijn altijd aanwezige zelfvertrouwen sloeg opnieuw toe toen hij besloot grijs als een van de prominente kleuren op te nemen. “Ik kreeg te horen dat grijs niet verkocht en nam dat als een uitdaging. “ Zwart en donkergrijs werden gebruikt aan de onderkant van de schoen, waar zich het meeste vuil zou ophopen, en overgegaan naar lichtere tinten verderop in het profiel van de schoen. De kenmerkende tint neongeel van de Air Max 95 werd gekozen als een knipoog naar Nike's erfgoedbepalende racetenue, dat nog steeds een reeks goed zichtbare kleuren bevat op spikes en langlaufschoenen.
Met geen gebrek aan doorzettingsvermogen, vochten Lozano en zijn team door beoordeling na beoordeling totdat de schoen in productie werd genomen. Zijn vertrouwen wierp zijn vruchten af, want de schoen werd al snel synoniem met ontluikende muziekbewegingen van Londen tot New York en daarbuiten, wiens collectieve en karakteristieke onbezonnen geluiden parallel liepen met de onbeschaamde esthetiek van de schoenen. De jeugdcultuur schaarde zich achter de Air Max 95 en de Air Max-franchise groeide uit tot een stijlklassieker. De gok van de hardloopcategorie wierp zijn vruchten af en het heroverde zijn plek als schoeiselkrachtpatser en veroverde de geest van jonge ontwerpers over de hele wereld. Nu, op de volwassen leeftijd van twintig, beïnvloedt het concept van Sergio Lozano nog steeds het hedendaagse design.
